En Eski Anı…

Sevgili Mikal Zia geçenlerde hepiciğimizi “ilk anılarınızı bi’ deyiverin hele” diyerek mimlemişti. Çok ağız sulandırıcı bir mim’di bu; çünkü aşırı derecede eğlenceli olabilme potansiyeli taşıyordu… Ama maalesef şöyle de bir handikap var ki, hepimiz ilk anımız zannettiğimiz şeyi pekâlâ büyüklerimizden dinlemiş ve uydurmuş olabiliriz. Mesela ben uzun bir süre boyunca ilk anımı askerden dönen babamın kabak kafasına kepçeyle vurma görüntüm olarak hatırladım ve böyle anlattım durdum. Ama sonradan fark ettim ki bunu hatırlıyor olmam mümkün değil (o sırada 9 aylıktım çünkü!) ve ben aslında annemin anlattığı şeyi (“Hahaha, ben sana “hadi babanın kafasına vur!” diyordum ve sen vuruyordun, aferin kızıma!” – bkz. Troll anne) kafamda canlandırıp kendi anımmış gibi hatırlıyormuşum meğer… O yüzden aşağıdaki ilk paragrafta anlatacaklarım böyle suni anılar mıdır, rüyalardan parçalar mıdır, yoksa hakikaten hafızamda kalan kırıntılar mıdır, bilemiyorum.

Bu uyarıyı yaptıktan sonra gelelim hatırladıklarıma: Anımsayabildiğim en eski şey, tozlu topraklı bir görüntü: Bingöl’müş burası. Ben küçükken amcamlar Bingöl’de otururdu. Biz de otobüsle onları ziyarete gitmiştik. Toz-toprak olarak hatırladığım şey Bingöl otogarı. Bingöl gezimiz benim 2 yaşıma tekabül ediyor… Bir başka anı, annemin eteklerine dolanarak: “Anne nolur gözüme kömür koymasınlar! Anne nolur!” diye salya sümük ağlıyor olduğum bir görüntü. Kimin evindeyiz bilmiyorum ama ortamda çok sayıda misafir falan da var. Bu sefer de kar yağarken kardan adam yapma muhabbeti olmuş ve ben salak Hikaru veledi olayı tamamen yanlış anlayıp kardan adam yerine benim gözlerime kömür konacak zannetmişim! Piii, mal bebe…

Bu anı mı rüya mı ne idüğü belirsiz parçalardan sonra gerçekten hatırladığıma emin olduğum yerlere geçiyorum: Yaş 2.5-3 falan: Elazığ’da, eski evimizdeyiz. Üst katımızda inanılmaz şeker bir Elazığlı aile var. Annem çalıştığı için (ve o yıllarda Elazığ’da bir türlü çocuk bakıcısı bulunamadığı için – başkasının yanında çalışmak son derece ayıp sayılırdı!) ben Hikaru veledine sevgili üst komşularımız Sabriye teyzem, Mehmet amcam ve kızları Sema teyze (nam-ı diğer “ede”m) bakıyorlar… Bir gün ne oluyorsa oluyor, benim Sabriye teyzeye kafam bozuluyor (3 yaşında kafası bozulan bir velet olarak emo’ların atası sayılabilirim bence) ve evin kapısını açıp hınçlı hınçlı merdivenlerden kendi dairemize inmeye başlıyorum. Sabriye teyzem o her zamanki tatlılığı (ve Elazığ şivesi) ile: “Gızııım, gurban olam, gadan alam, n’ooldu yavrum?” diye arkamdan sesleniyor. Ve ben, isyankâr velet Hikaru, hışımla dönüp kadıncağızı ayar manyağı yapıyorum: “Ben senin yavrun değilim! Ben annemin yavrusuyum!” Kadıncağız mavi ekran… Bu olayı feci net hatırlıyorum; zaten olaya dahil olan herkes de hatırlıyor (oh god… why…) Annem hâlâ anlatıp anlatıp güler, bense her seferinde sevimli bir kedi yavrusunun nasıl birdenbire vahşi bir kaplana dönüşebildiğine hayret ederim…

Derken üniversite lojmanlarına taşınıyoruz, yaş hâlâ üç: İlk defa kadın olduğumu fark ettiğim, annemin rujlarına, topuklu ayakkabılarına dadandığım, ama öte yandan içimdeki canavarın boş durmayıp küfür dağarcığıma ilk nadide parçayı (bkz: “kaka”) eklediğim yaş. Zavallı anneciğim her fırsatta ağzına burnuna bulaştırarak ruj süren (üstelik döndürerek kapamasını beceremediği için rujların tepelerini mahveden!), ayrıca her soruya “kakaaa!” diye cevap veren ve bundan sadist bir zevk alarak kahkahalar atan (mizah anlayışına gel…) bu cadı veletle baş edemediği için en sonunda çareyi babama başvurmakta bulur. Babam da beni karşısına oturtur, ciddiyet içerisinde: “Bak canım, annelerin ruju sürülmez, büyük abla oluncaya kadar ruj sürmek yok… Ayrıca kaka demek çok ayıptır, bir daha sakın deme!” diye benimle konuşur. Ben de tam bir babasının kızı olduğum için onun sözünü emir bilirim 🙂 Ve artık her akşam babamın yolunu gözlemeye koyulurum: Akşam kapı zili çalar çalmaz en önce fırlayıp “ben açıcam! ben açıcam!” (nedir kuzum bu ufak çocuklardaki kapı açma fantezisi?!) babamı karşılar ve raporu veririm: “Babacım babacım, ben bugün kaka da demedim, yuj da süymedim!” 😀

Ve elbette kardeşimin doğumu: Bu travmatik olay (ajsakjsajak :D) hâlâ tüm canlılığı ile hafızamdadır: İlk defa annem olmadan, sadece babamla baş başa geçirdiğimiz bir gece. Ben olaya bir anlam vermeye çalışıyorum; babamsa “Hikarucum bak yarın annen yanında kardeşle gelecek… Ne güzel, di mi?” diye beni duruma hazırlıyor… Sabah hastaneye gidişimizi ve annemin odasındaki o kara kuru çirkin bebeği de tüm açıklığı ile hatırlıyorum. (Kim derdi ki o çirkin bebek birkaç ay içinde kocaman maviş gözlü, bembeyaz, şirin mi şirin bir ufaklığa dönüşecek, pii… Dayım bile bebeği ilk görüşünü: “Abla, Allah biliyor ya Sophie’yi ilk gördüğümde içim acımıştı, “Hikaru’dan sonra bu bebek çok çirkin yaa… Yazık ablama, nasıl sevecek bunu…” diye düşünmüştüm” diye anlatır 😀 😀 Hahah, kızma lan Sophie, herkes benim gibi doğuştan Pambık Prenses diil tabii; sen de Külkedisi doğmuş olabilirsin ama sonra Cinderella’ya dönüştün be yavru kuşum 😉 ) Neyse, ilk başlarda çok sevindiğimi filan hayal meyal hatırlar gibiyim (zaten annemle babam lojmanlardaki diğer çocukların kardeşleri olmasını kıskanıp “ben de kardeş isterim! böhüee!” diye ağladığımı iddia ediyorlar; gerçi ben bunu hatırlamıyorum bak, beni yemiş de olabilirler…) ama bir süre sonra bu ufak bebeğin ağlamak, emmek ve kaka yapmaktan başka işe yaramadığını görünce büyük bir ciddiyet içinde anneme gidip: “Anne, bir daha kardeş yaparsanız sen onu biraz daha karnında tut, benle oynayacak kadar büyüyünce çıkar” dediğimi de çok iyi biliyorum! Yaş üç buçuk-dört, ama cin fikirler kaynıyor mübarek… Yine de kardeşimi çok sevdim ve -nerdeyse hiç- kıskanmadım; anam babam şahittir buna… Hatta ufacık, 1-2 aylık bir bebecikken zatürre olan kardeşime her sabah iğne vurmak için gelen amcayı cırmakladığım, kovaladığım, o geldiğinde kendimi yerlere attığım (“Kardeşimi ağlatıyo’ bu yeaa! Kaka amca, pis amca!” – gördüğünüz gibi kaka dememe paktını delmişiz burda…) da vakidir… Yaa Sophie hanım, nası sevmişim seni, değerini bil… Ama gene de başka kardeş fikrinden öcü görmüş gibi kaçtım; hatta kardeşim biraz büyüyüp: “Yeaa ama benim neden küçük kardeşim yok? Nolur bir tane daha kardeşimiz olsun…” diye annemlerin aklını çelmeye çalıştığı zaman onu karşıma oturtup: “Bak canım, senin duygularını iyi anlıyorum, bir zamanlar ben de senin gibiydim… Ama ben ettim sen etme, küçük kardeş o kadar da iyi bir şey değil…” diyerek onu ikna ettiğim de bir gerçektir, asajajakkak 😀 😀 😀

İşte benim de ilk anılarım böyle… Yaş 4-5-6’ya doğru gittikçe kreş anıları (uyku saatinden nefret ederdim… ama kahvaltı saatinden daha bir nefret ederdim! aşırı derecede yemek seçen, yememek için öğretmenimin bacaklarına sarılarak ağlayan, hatta öğretmenimin anneme: “Allah size sabırlar versin, bu çocuğa yemek yedirmek mümkün değil!” dediği fena halde sorunlu bir çocuktum ben…), anaokulu anıları (bir gün asıl öğretmenimiz gecikmiş, yerine gelen vekil öğretmeni “benim adım Bahar” diye kandırmıştım… biraz sonra asıl öğretmen gelince diğer öğretmenin bana Bahar diye seslendiğini duymuş, şaşkınlık içinde: “Onun adı Hikaru” deyince gerçek anlaşılmıştı… Peki ben ne mi yapmıştım? İkisine birden dönüp: “Benim göbek adım Bahar, o yüzden öyle söyledim” demiştim! Oysa hiç alakası yok, göbek adım falan yok benim 😛 Pis yalancı velet…), Berlin duvarının yıkılışı TV’de verilirken anne-babanın heyecanı, Körfez Savaşı‘yla ilgili anılar (oldukça canlıdır… şehirde her yere sığınaklar yapılıyor, TV’ler sürekli radyoaktif serpinti sinyallerinin (sarı-kırmızı-siyah) anlamlarını veriyor, ve ben haber bültenlerinde Körfez Savaşı ile ilgili bir şey çıkar çıkmaz korku içinde gidip televizyonu kapatıyordum… düşünün, savaşın gölgesi bile bir çocuğun psikolojisini ne hale getiriyor; kim bilir savaşın içinde yaşayan yavrular ne halde?!), ilkokula başlamadan önce okula gitmek için acayip hevesli olmam, komşunun oğlunun çantasını sırtıma takıp gün boyu onunla gezmem, vs. vs. canlanıyor gözümde. Düşümsem daha da epey hatırlarım ama gerek yok, çenem düştü ve gereğinden fazla konuştum zaten… Şimdi mim’i paslama zamanı: Seymsomething, Harmony, Sessiz Gemi, Pamuk ve Galaxy; bakalım sizin hatırladığınız ilk anılar neler olacak? 😉