İçinizi Isıtan Okul Dramaları: Gokusen ~ Nobuta Wo Produce

Bizde bir laf vardır, “caponlar (evet capon) yapmış abi” deriz. Genellikle elektronik aletler için sarf edilir bu söz; ama ben bugün bunu iki tane Jdrama için kullanmak istiyorum: Gokusen ve Nobuta wo produce. İkisi de lise komedisi. (Komedi artı dram desem daha doğru olur aslında.) İkisi de aşk-meşk değil, arkadaşlık-dostluk üzerine. Ve ikisi de birbirinden şeker. Hatta resmen “Tavuk Suyuna Çorba” serisi gibi mübarekler; izleyince böyle nedensiz yere mutlu oluyorsunuz, suratınıza şebelek bir sırıtma gelip oturuyor falan… Evet, Caponlar gene yapmış yapacaklarını. Gelelim tanıtımlara:

Gokusen aslında epeyce eski bir seri. Hatta üç sezonluk bir seri; fakat ben sadece 2002 yapımı ilk sezonunu izledim.  Sonraki sezonlar da olay örgüsü olarak ilkiyle aynı imiş diye duydum, o yüzden sanırım izlemeyeceğim. (Gerçi ikinci sezonda sorunlu öğrenciler arasında Kat-Tun’un olay çifti Kame-Jin de varmış; sırf onların hatrına bile izlemiş/izleyecek olanlar olacaktır. Ben izlesem Mizushima Hiro için izlerdim, orası ayrı…) İlk sezon beni çok eğlendirdi, ama daha fazlası sanırım bayardı. Çünkü hikâye aslında klişe: Okula yeni gelen genç ve idealist öğretmenimiz, okulun en sorunlu sınıfına atanır; önceleri ondan nefret eden bir grup sorunlu ergeni zamanla dize getirir, her birinin sorununu çözmeye yardımcı olur ve kendisini öyle bir sevdirir ki, gün gelip de okuldan ayrılma vakti gelip çattığında sorunlu ergenlerle birlikte ekran başında biz de gözyaşlarına boğulmuş buluruz kendimizi… Ayol bu senaryoyu Arka Sıradakiler bile kullandı yahu!… Fakat Gokusen’in şöyle bir artısı var ki, esas kızımız Yankumi öyle sıradan bir “idealist öğretmen” değil. Bu çıtkırıldım görünen kızımız aslında bir Yakuza torunu! Çekirdekten yetiştiği için aynı anda on tane adamı bile pata küte dövebilme yeteneğine sahip. Ayrıca arada bir Yakuza kökleri bedenini ele geçirip bizim çıtkırıldım kız küfürler saydırmaya, argo konuşmaya falan başlayınca ortamdakilerin yüzlerindeki dumuru görmeye paha biçilemez! 😀 Kısacası, Yankumi karakterini hakikaten çok sevdim ben. Ah bir de şu saçlarını inek yalamış modelinden çıkarıp inek gözlüklerini takmaktan vazgeçeydi, iyiydi… Yani normalde şöyle bir kızken:

böyle takılıyor ya, bence çok ayıp ediyor:

Güzelliğinin değerini bilemedi yavrucak… (Hanım teyze edası ile:) Cık cık cık…

Gokusen’in bir diğer artısı ise, Hana Yori Dango ile tanıyıp Michael Jackson’a benzettiğim Matsumoto Jun namlı şahsiyeti bana sevdirmesi oldu. Evet, huzurunuzda kendisinden özür diliyorum: Hey Jun, sen meğer uzun, düz, uçları boyalı saçlarınla pek şeker oluyormuşsun yahu. Çıtır hallerin de pek şirinmiş. Ayrıca aslında arkadaşlarını pek seven, ama çaktırmayan cool Sawada tiplemesi sana cuk oturmuş. Yirim. (Yalnız Oguri Shun’un o iğrenç bok sarısı saçlarıyla gözümden düştüğünü belirtmek istiyorum. Korkunçtu!)

Gelelim Nobuta’mıza: Her taşın altından çıkan Horikita Maki faktörüne rağmen (aslında sempatik bir kız, ama her doramada ya onu ya da Inoue Mao’yu görmekten baydım biraz…) izlemeye başladım. Başladığımda ne Kazuya Kamenashi’ye, ne de Yamashita Tomohisa’ya bir sempati beslemiyordum. Hatta ilk bölümler itibariyle Kame’yi tipsiz, Yamapi’yi ise embesil buldum (ama napiyim, Kusano karakteri sizde de ilk anda “salak yemin ederim gerizekâlı bu çocuk ya” deme hissi uyandırmadı mı dostlar, sorarım size?? Benim çevremde öyle bir çocuk olsa, durup dururken arkamdan gelip sarılsa falan, önce bir uçan tekme atar, sonra da “yavşama be, bi uzak dur, ıyhh!” falan derdim heralde…) Ama izlemeye devam edip de aynen Shuuji gibi, hem Akira’ya, hem de Nobuta’ya kanım ısınmaya başlayınca ilk andaki önyargılar silindi gitti. Sonuçta dizideki üç çocuğun üçünü de çok sevdim. Dostluklarına bayıldım. Belki azıcık son sahneye itirazım olacaktır – parantez içi spoiler var, savulun dostlar: (yani kusura bakmayın ama o nasıl bir sondu kardeşim? mutlu mu mutsuz mu belli değil… Akira’nın Nobuta’ya karşı duyguları nereye gitti, niye Shuuji’nin yanına gelmeyi seçti, bari Nobuta’cığı da aynı okula getirseydiniz…); ama onun dışında son derece sıcak ve sevimli bir diziydi. İçinde nerdeyse sıfır romantizmle bu kadar duygusal bir dizi yapanlara helal olsun!

Elbette NWP’dan bahsedeceksek Kame ve Yamapi’nin ortak çalışması “Seishun amigo”yu eklemezsek olmaz:

Ve NWP’dan en sevdiğim diyalogla yazıyı bitiriyorum. Erkeklerin kulağına küpe olsun. Nobuta power, chunyu! 😉

(Akira) -Ben Nobuta’dan vazgeçiyorum.
(Shuuji) -Ne? Ama neden?
-Çünkü onu sevmeye hakkım yok.
-Birini sevmek için hakkının olmaması diye bir şey yoktur!
-Hayır, vardır: Bir kızı ağlatıyorsan, onu sevmeye hakkın yok demektir.