Çocukluğumuzun Çizgi Filmleri – Volume 2

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken pireler berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken şöyle bir yazı yazmıştım, hatırlayan var mı? Orada biz 80lerin sonu – 90ların başında çocuk olanların hatırlayacağı çizgi filmlerden bahsetmiştim. O yazıda sıra gelmeyen bir sürü harika çizgi film daha vardı ve zavallıcıklar bunca zamandır anlatılmayı bekliyor, ellerimden öpüyordu. Madem öyle, o zaman ilk yazıda anlatamadıklarımı burda anlatıp sizi 90’lara geri götüreyim, di mi? İşte geliyor:

Sophie et Virginie: Bu çizgi filmin bende ayrı bir yeri vardır: Çünkü kardeşimle birlikte izler, ikimiz de çok severdik; hatta kendimizi bu iki kardeşin yerine koyardık sanırım. Kardeşim gerçekten de (o günlerdeki) küt kumral saçları ve maviş gözleriyle acayip derecede Sophie’ye benzerdi, resmen kızın çizgi film karakterini yapmışlar yani, o derece! Oysa bendeniz incecik, uzun, sarışın Virginie olmaktan fersah fersah uzaktım! (Hâlâ da öyleyim, ne tesadüf 😛 :P) Yine de “abla” sıfatının hakkını vererek Virginie’liği kabul etmişimdir, çok fedakârım değil mi, öhöm..

Bir Fransız yapımı olan çizgi filmimiz, bu iki kız kardeşin hikâyesini anlatırdı: Kızların anne ve babası arkeologdu; onları bir yatılı okula bırakıp Afrika’ya iş gezisine gitmişlerdi (“iş gezisi” yalnız… oldu olacak “teknoloji fuarlarını gezip ihale almaya gittiler” de hikaru!). Sonra da yamyamlara yemek olmuş olacaklar ki, geri dönememişlerdi… Zavallı iki kız kardeş de bir başlarına kalmışlardı. Açıkçası Sophie’yle ilgili bir şey kalmamış aklımda, ben daha çok kendi karakterim olan Virginie’ye odaklanmışım: Çünkü hayatı heyecanlı olan kardeş bu Virginie’ydi: Bunun bir belalısı vardı, Natalie. Kızcağıza musallat olmuş, yapmadığı eziyeti bırakmamıştı. Hatta bu Natalie, okula yeni atanan genç bir öğretmene âşıktı, ama öğretmen Natatlie’ye yüz vermezken hep Virginie’yle ilgileniyordu; Natalie’nin bütün gıcıklığı ise burdan ileri geliyordu sanırım. Yalnız çizgi filmin ilerleyen bölümlerinde bu genç öğretmenin aslında pek de sağlam ayakkabı olmadığı ortaya çıkıyordu; galiba Natalie’yi baştan çıkarıp kızı kendi seks kölesi falan da yapıyordu (Oha! Umarım bunları münasip bi yerimden atmıyorumdur; eğer öyleyse çok acayip bir bilinçaltım var demektir! Ama çizgi filmde gerçekten de böyle şeyler olduysa o zaman da “bu nası çizgi filmmiş lannn??” diyeceğim, Fransızlar gene Fransızlıklarını yapmışlar anacım…) Neyse işte sonuç olarak pembe dizi kıvamında olsa da güzel çizimleri ve hoş jenerik müziğiyle güzel bir çizgi filmdi, severek izlerdik.

Little Princess Sarah: Bu çizgi filmde de Sophie ve Virginie’deki gibi anne babası ölmüş bir kızcağızın yatılı okulda çektikleri anlatılıyordu ki, Külkedisi masalı gibi bir şeydi: Prenses gibi yetiştirilmiş olan küçük Sarah, Hindistan’a giden zengin babası tarafından pahalı bir leydiler okuluna gönderiliyordu. Ancak baba oralarda ölüp gelen para kesilince okulun paragöz müdiresi zavallı yavrucağı hizmetçi gibi kullanmaya başlıyordu! Ama sonu mutlu bitiyordu galiba; zamanın yapımcıları biz zavallı çocukları ağlatıp helak etmekten hiç gocunmamakla birlikte neyse ki psikolojimizi biraz da olsun düzeltmek amacıyla “aa bakın ne kadar acı çekerlerse çeksinler en sonunda hep iyiler kazanır” demeyi amaçlamışlar; ben bu tür çizgi filmlerden bu dersi çıkarıyorum. (Buna benzer bir de Rémy’nin hikâyesi vardır mesela; orda da kimsesiz büyümüş fakir kemancı oğlan Rémy annesini aramış taramış, en sonunda nihayet ona kavuşmuştur.) Ayrıca çizgi filmlerdeki kötü kalpli, kıskanç kızların ismi hep mi güzel olur kardeşim; Şeker Kız Candy’de İlayza (Eliza), bu çizgi dizide ise Lavinia ile müşerref olmuşuzdur (Özdemir Asaf derdine yansın, Lavinia bana hâlâ kötü kız çağrışımı yapar!) Bu arada Sara, bir kitap uyarlamasıdır, bakınız bu kitap. Hatta bir de filmi varmış, bakınız bu film.

Sailormoon: İşte 90ların başında çocuk olanların Selena’sı, Sihirli Annem’i, (tabii onlardan çok daha iyisi, ama sihirli güçler bakımından şe’ettim…) süper çizgi film! Ben açıkçası bunu bayağı kopuk kopuk izledim; o yüzden kendimi özdeşleştirdiğim bir karakter olamadı maalesef… Ama hatırladığım kadarıyla ben gidip gene arka planda kalmış karakterleri sevmiştim: Favorilerim acayip zeki olan Merkür’le çok güzel siyah saçlı bir kız olan Mars’tı yanlış anımsamıyorsam… Neptün’le kuzeni (!) Uranüs’ün aslında lezbiyen bir çift olduğunu ise çooook sonraları öğrenecektim! Bu arada Usagi’nin koruyucu meleği Mamoru (ki ismi bile zaten “koruyucu” gibi bir anlama gelmektedir) Şeker Kız Candy’nin Terry’siyle birlikte biz yaşlarda pek çok kızın ilk aşkıdır… Ayrıca bu çizgi film sevgili 9. gezegenimiz Plüton’un hakkını yememiş, ay savaşçılarından birini Pluton yapmıştır.. (Snıf snıf! Ağlamıyorum, gözüme bir şey kaçtı…) Son olarak, savaşçı kızlarımız şahane bir biçimde dönüşüm geçirirlerdi, her bölümde izlediğimiz halde şu sahneleri her seferinde ağzı açık ayran budalası gibi izlemeyen, acayip özenip salyaları akmayan hiçbir çocuk yoktur sanırım:

Önce ay kız (sadece ilk 40 saniyeyi izlemeniz yeterli, gerisi aynı :P):

Bu da hepsinin birden dönüşümü (“crystal palace, wake up” mı diyomuş onlar??):

Üç Silahşörler: Bu çizgi diziyi izlerken muhtemelen ilkokula bile gitmiyordum. Ama tek bir sahnesi ile aklıma hiç çıkmayacak şekilde kazınmıştır (çocukluk travması dedikleri bu olsa gerek…) O sahneden bahsetmeden önce, çizgi filmdeki çok acayip bir twist’ten söz etmem lâzım: Animeyi yapan sevgili Japonlar hikâyeye gene bir gender-bender eklemeden edememiş ve romanın anlı-şanlı, sapına kadar erkek, delüğanlı Aramis’ini kadın yapmışlardı! Evet evet, sarışın ve nazik görünüşlü Aramis, aslında bir kadındı! Bana travma yaşatan ünlü sahne ise çizgi filmdeki küçük veledin (ki, kimin nesi olduğu hakkında hiçbir fikrim yok, Alexandre Dumas’nın kitabında yok böyle bi velet…) Aramis’i yıkanırken görmesi ve tombul tombul memelerle karşılaşınca yuvalarından fırlayan gözleriydi, asafafahajajdh 😀 😀 Sonradan gerçekten de ortaya çıkıyordu ki, Aramis meğerse öldürülen nişanlısının öcünü almak için diğer silahşörlere katılmış… Ayrıca daha o yaşımda bile içimdeki çöpçatanlık aşkı bambaşkaymış ki ben çizgi filmi güzel Aramis’le yakışıklı Athos’un birbirlerine âşık olmasını umarak izlerdim! 😀 😀 (Ayrıca şimdi baktım da, yalnız değilmişim: Millet bunun fanwork’lerini yapmış ya: http://www7a.biglobe.ne.jp/~mokugyodou/jyushinoyakata_contents.htm) Bu animeyle birlikte aklıma kazınan diğer şeylerse Mileydi isimli fettan kadın, kötü kalpli kardinal Rişelyö (Richelieur?) ve animenin inanılmaz güzel jenerik müziğidir. Melodiyi şimdi bile hatırlıyorum. Yalnız işin tuhafı internette şöyle bir Fransızca opening’inden başka bir jenerik yok

Oysa benim hatırladığım müzik çok farklıydı, acaba ben başka bir animeyle mi karıştırıyorum diye düşünmeden edemiyorum…

(Birkaç saat sonra gelen edit: Hayır efendim, uzun uğraşlar sonucu söz konusu melodiyi bulmuş bulunmaktayım: Şu videoda 3.10-6.45 arasında dinleyebilirsiniz 😉 )

 

 

Genki: Ahhh, küçücük yaşımızda bizi dert sahibi eden, yetim, gariban, çileli Genki’miz! Senin o yeşil gözlerine kurban! Genki, bir zamanların ünlü boksörlerinden olan ve ringde rakibi tarafından öldürülen eski bir boksörün oğludur. Bu yeniyetme genç kendini babasının intikamını almaya adamıştır: Çok çalışıp dünyanın en iyi boksörü olacak, babasının ölümüne neden olan (ve sanırım dünya klasmanında şu anda bir numaralı boksör olan, kimselerin yenemediği) adamı yenip dünya şampiyonu olacaktır! Bu amaçla yalvar yakar kendine bir koç edinir, çok sıkı bir çalışmaya başlar. Onun trenlere bakıp içlerini görmeye çalışma sahnesi eminim herkesin hafızasında olanca tazeliği ile duruyordur! Sonradan ben de çok denedim ama trenlerin içini bir türlü Genki gibi göremedim! 😛 😦 Genki candır; çizgi filmin sonunu hiç bilemedim ama inşallah dünya şampiyonu olup babasının intikamını almıştır!

Bu da açılışı: