Kız kardeşliğe dair bir film: Snow Flower and the Secret Fan

2011 yapımı, yani oldukça yeni olan bu filme uçak yolculuğum sırasında tesadüf ettim. Oyuncularını, yönetmenini, hiçbir şeyi bilmeden “aaa çekik filmi!” diye atladım ve şansıma film çok güzel çıktı. (Başrollerinde Bingbing Li ve My Sassy Girl’ün güzeller güzeli Jun Ji Hyun’unun olduğu, hatta ilerleyen sahnelerde Hugh Jackman’ı gördüğümüz bir filmden söz ediyorum, bu kadro halay çekse izlenir! 😛 :D) Sonlara doğru yaşaran gözlerimi sildiğim pek çok sahne oldu. Çok gerçekçi, çok can yakan, ve sımsıcak bir dostluk öyküsü olan bu filmi size de anlatmadan geçemedim.

Filmimiz iki paralel öyküyü anlatıyor: Günümüzde geçen öyküde Nina (Bingbing Li) ve Sophia (Jun Ji Hyun) isimli iki genç kızın ilk gençliklerinden yetişkin hallerine kadar geçen süredeki ortak hikâyelerini izliyoruz: Nina, ki kendisi çok başarılı bir hatun, Shanghai’li bir ailenin kızıdır; sınıf arkadaşı, Koreli babasının Hong Kong’lu bir hanımla yaptığı evlilik sebebiyle Hong Kong’a gelip yerleşmiş Koreli kız Sophia’ya Çince dersi verirken iki kız arasında derin bir dostluk kurulur. İki kız zaman zaman birbirlerinden ayrı da düşseler, bu dostluk 30’lu yaşlarına kadar devam eder; ta ki, büyük bir kavga edip altı ay boyunca birbirlerini görmeyecekleri bir tarihe kadar… Bu sırada Nina kariyerinde iyice ilerlemiş, çalıştığı şirketin New York şubesine atanmıştır. Fakat aldığı bir haberle bütün planları değişecektir…

Filmin ikinci öyküsü ise 19. yy (1829’du sanırım) Çin’inde geçiyor. Bu sahneleri izlerken içim yandı ve bir kez daha, şimdiki yüzyılda yaşamakla ne kadar talihli olduğumuzu düşündüm. Hoş, şu modern(!) dünyada bile son derece kötü şartlarda, ikinci sınıf insan muamelesi görerek yaşayan milyonlarca hemcinsimiz var. (Beni tanıyorsanız bilirsiniz ki iki konuda inanılmaz hassasımdır: Bunlardan birincisi hayvan hakları. Hayvanlara eziyet eden insanlar idam cezasına layıktır gözümde! İkincisi ise kadınlara yönelik şiddet: Her gün gazetelerde kocası tarafından saçma sapan kıskançlık krizleri ile canından edilen zavallı kadınları, tecavüze uğrayıp suçlu ilan edilerek intihara zorlanan genç kızları, 13ünde çocuk sahibi olan çocuk gelinleri okudukça çok fena oluyorum. Sanırım ilerde kendimi bu iki toplum sorununa adayacağım; bunu yaptığım zaman muhtemelen beni ikinci bir “panter Emel” vakası olarak görenler çıkacaktır (hem feminist hem hayvan hakları savunucusu, piiii, cahil erkek milletinin en nefret ettiği kadın tipi! 😛 ) ama zaten böyle algılayanlar benim gözümde gayet değersiz varlıklar oldukları için sorun yok Houston…) Kadın milletinin tarih boyunca çektikleri malûm (Arabistan’da kız çocuklarının diri diri toprağa gömülmesinden tutun da Afrika’da halen devam etmekte olan kadın sünnetine kadar bu işkencelerin bazılarını hatırlatıp içinizi karartayım, ohh, karardı mı iyice? Tamam o zaman, devam edelim…), ve Çinliler de kadınlarına eziyet etmekten geri kalmamış elbette: Kız çocukları iyi bir koca bulmak için küçücük yaşlarında “ayak bağlama” denilen korkunç bir olaya maruz bırakılıyorlarmış ki, yüreğiniz elverirse şu link‘e bakıp ayağın aldığı korkunç hali görebilirsiniz. Neymiş efendim, ayak küçük kalacakmış. Ne kadar küçük ayağınız varsa, o kadar iyi bir koca buluyormuşsunuz. Yuhhhh, hayvanlığa bak! Böyle ayak mı olur ulan?? Sizin estetik anlayışınızın ben ta… neyse…!

Öhöm, pardon, gene feminist duygularımın akışına kapıldım. Neyse, ne diyorduk? Evet, 19. yy Çin’inde geçen öykümüzde ise 7 yaşındaki Snow Flower ve Lily “laotong” yani birbirlerinin ömür boyu sırdaşı olmak üzere seçilirler. (Eski zaman Çin’inde bir de böyle bir adet varmış: Laotong adı verilen “soul sister”lar, sonsuza kadar birbirlerine kardeşlik bağıyla bağlanır, birbirlerinin en yakın sırdaşı olur, ve “nu shu” adı verilen ve erkek milletinin bilmediği bir dil kullanarak yelpazelerin üzerine yazdıkları notlarla haberleşirlermiş.) Zaman geçer, bu iki kızcağız büyüyüp evlendiği zaman kocalarından, savaştan, isyancı barbarlardan, veba salgınından vs. vs. çektikleri tüm eziyetleri birbirlerinin dostluğu sayesinde yenerler. Ve bize de ekran başında onlar için gözyaşı dökmek kalır…

Ahhh dostlar, ah… Bu film beni fena etkiledi. Çünkü kız arkadaşlarımın yeri bir başkadır bende. Gerçi bilirsiniz, “kadın kadının kurdudur” derler. (Homo homini lupus’tan aşırma bir laf; kadınların birbirini çekememesi üzerine söylenmiş olsa gerek…) Haklılık payı olan bir söz belki; ama kadınlar arası dostluk da bir başkadır be arkadaşım, erkek milleti bilmez bunu 😀 Dedikodunun dibine vurulduğu, birlikte kekler börekler pişirildiği, romantik komediler izlenip “bunlar niye bizim başımıza gelmiyooo, böhüüüee!” diye kader ortaklığı yapıldığı, ya da herkesin sevgilisi olunca erkeklerin çekiştirildiği kız toplantılarının tadı bir başkadır, ancak yaşayan bilir! 😀 Hayatta çok samimi erkek arkadaşlarım da oldu; ama “Ay ben erkeklerle daha iyi anlaşırım”cılardan olmadım hiç. Kız arkadaşlarımın yeri bir başkadır. Ayrıca “güzel kızların en yakın kız arkadaşları çirkin kızlardır” önermesinin aksine benim en yakın arkadaşlarım hep çok güzel, ışıltılı, akıllı ve cici kızlardı (bi dakka lan? çirkin olan ben miyim yoksam?! hehe 😛 :D) Hiçbirini kıskanmadım, canlarım için hep en güzelini diledim, onlar da beni kıskanmadılar (kıskandıysalar bile çaktırmadı keratalar :P), arkamdan kuyumu falan da kazmadılar, ve inşallah ölene dek bozulmayacağına inandığım dostluklar kuruldu aramızda… (Böhüüeee 😦 😦 Ben arkadaşlarımı özledim ama?? :()

Öyle yani… Fazla kız işi bir post oldu bu, farkındayım, ama dayanamadım 🙂 Bu yazıyı geçenlerde yüz yüze görüşüp görür görmez her birini çok sevdiğim blogger kız arkadaşlarıma ithaf ederek bitireyim en iyisi. Nina’dan size gelsin kızlar:

“The world is always changing. Every day it’s changing. Everything in life is changing. We have to look inside ourselves to find what stays the same, such as loyalty, shared history and love for each other. In them, the truth of the past lives on.”