Kısa kısa kitap tanıtımları…

Bu aralar epey kitap okudum. Aslında Türkiye’ye bu gelişimde hakiki bir edebiyatçı olan Barış Bıçakçı’yı keşfettim, ki şu anda onun satın aldığım üç kitabından ikincisini okuyorum; Barış Bıçakçı konulu bir yazıyı daha sonra paylaşacağım sizle. Ama o zamana kadar çıtır çerez sayılabilecek birkaç kitaptan kısa kısa bahsedeyim:

Küçük Mucizeler Dükkanı: Rahat, su gibi okunan bir kitap bu. Edebi olarak fazla bir şey beklemeden okursanız çok keyif alabilirsiniz. 😉 Hikâyemiz, Lydia Hoffman isimli genç bir kadının “Blossom Street” üzerinde bir tuhafiyeci açması ve örgü kursu vermeye başlaması ile başlıyor… Bu örgü kursuna kaydolan üç kadından Carol annelik özlemi içinde, neşeli ve iyi kalpli biri, Jacqueline kenar mahalle kızı olan gelininden nefret eden sosyetik bir hatun, Alix ise henüz yirmilerinin başında asi bir genç kadın. Yani bu üç kadının her biri bambaşka bir telden çalıyor. Kitap boyunca örgü kursunun Lydia da dahil olmak üzere her birinin hayatını nasıl değiştirdiğini ve bu küçük dükkanın onlar için nasıl “mucizeler dükkanı”na dönüştüğünü izliyoruz. İki günde bitirdiğim, zorlamayan, sıkmayan bir kitap oldu bu. Bana fazlasıyla Maeve Binchy kitaplarını çağrıştırdı (özellikle “İtalyanca Aşk Başkadır” kitabını; ki onu okuduğumda çok sevmiştim).

Kimler okusun: Kızlar 😀 Ehu ehe, şaka bi yana, kitabın konusunun “örgü” olduğuna bakmayın, “tavuk suyuna çorba” tadında, iç ısıtan (iç akıtan der gibi oldu, iç akıtan dörtlü 😀 ehemm) bir kitap okumak isteyen herkes okuyabilir. Ayrıca benim duygusal dönemime denk gelmiş olmalı ki, kitabın sonlarına doğru sık sık gözlerimi sildiğim yerler oldu 😛 (ya da ben sulugözlüyüm… evet lan, kimi kandırıyorum, ben sulugözlünün tekiyim! :P) Ayrıca söylemiş olayım, kitabın yazarı Amerikalı orta yaşlı hatunun Mormon, ya da en azından inançlı bir Hristiyan olduğundan şüpheleniyorum; çünkü kitapta ilişkiler konusunda azıcık didaktik bir hava var 😉

Aklından Bir Sayı Tut: İsmini her duyduğumda “aklından bir sayı tut… ve şimdi yavaşça geri bırak…” diye iğrenç bir espri yapasım gelse de, bu kitap güzel bir polisiye. Çok akıcı ve sürükleyici. Daha detaylı tanıtım için mydestiny’nin şu yazısına bakabilirsiniz. Konusunu mydestiny’den alıntı yapıyorum (eline sağlık çingum): “Adamın biri bir gün bir mektup alır. Mektup adamdan 1 ila 1000 arasında bir sayı tutmasını ister ve adam öylesine 658 sayısını tutar. Mektubun devamında sırlarını biliyorum küçük zarfı aç yazar. Adam zarfı açtığında öylece kalır: Mektubu yollayan kişi aklından tuttuğu 658 sayısını bilmiştir! Kimdir bu kişi ve nasıl olur da o an aklından tuttuğu bir sayıyı haftalar öncesinde o mektubu postalarken bilmiştir?!” İşte hikâye böyle başlıyor ve başlar başlamaz insanda büyük merak uyandırıyor. Ama şahsi fikrim bu merakı giderdiğiniz anda biraz hayalkırıklığına uğradığımız yönündeydi (belki ben biraz daha zekice bir şeyler beklemiştim… ya da daha büyük bir sürpriz…) Oysa katilin bu sayıyı bilme şekli çok sıradan bir yöntem gibi geldi bana… Bir de her şeyin altında yatan büyük sırrın 3. sayfa haberlerini andıran cinsten olması biraz sinirimi bozdu. Son olarak, kitapta çok sayıda gereksiz karakter (özellikle cinayet bürodaki toplantılarda ismi geçen milyonlarca memur, savcı, savcının yardımcısı, danışmanı, anası, danası, ebesi, vs…) olduğuna karar verdim; belki bu dikkat dağıtmak adına bilinçli bir tercihti; ama bende gereksiz karakter ve detayların bolluğu şeklinde bir izlenim uyandırdı yalnızca… (Gerçi bu gereksiz detaylar asla bir Stieg Larsson kitabındaki boyuta erişemez, haha!!! :P) Ha, kitabı bu kadar eleştirdim, gene de okuyun diyorum. Çünkü her şeye rağmen sevdim ve polisiye türünün güzel bir örneği olduğunu düşünüyorum.

Kimler okusun: Polisiye meraklıları. Bu kadar net 🙂 Ama adına aldanıp “Olasılıksız” tadında bir şey beklemeyin.

Platon bir gün kolunda bir ornitorenkle bara gider: Okuduğum en eğlenceli felsefe kitabı! 😀 😀 Ama ne hatırlıyorsun derseniz… eeee, ööö, fıkralara odaklanmaktan dolayı felsefe kısmını kaçırdım galiba! 😛 Haha, yok, gene de üç beş şey kaldı aklımda; özellikle egzistansiyalistler ve linguistikçilerle ilgili kısımlara bayıldım (her şey dilde bitiyor… ne güzel felsefe lan bu!) Ama (birçoğunu daha önceden biliyor olsam da) en çok fıkraları ve konuya cuk oturmalarını sevdim.. Bu şakaların bir kısmını sizle de paylaşayım. Mesela şu mühendis fıkrası:

Üç mühendislik öğrencisi insan vücudunu dizayn eden Tanrı’nın nasıl bir varlık olduğu hakkında tartışmaktadır. Makine mühendisi: “Tanrı bir çeşit makine mühendisi olmalı,” der, “Şu eklemlere bakın!”

“Hayır, Tanrı bir elektronik mühendisi olmalı” der elektrik-elektronik mühendisliği öğrencisi, “Sinir sistemi milyonlarca elektrik bağlantısına sahiptir.”

“Saçmalamayın, Tanrı bir inşaat mühendisidir,” der üçüncüsü (aslında çevre mühendisi olarak da yorumlayabiliriz bence makinocum, aslıcım 😀 :D) “Başka kim eğlence parkıyla katı atık atma sistemini birbirine bu kadar yakın koyar ki??”

St. Augustine’in şu duası ise beni çok güldürdü: “Tanrım, beni iffetli eyle! Ama… henüz değil!”

Ve altın kural: “Sana yapılmasını istemediğini sen de başkasına yapma.” (Bunu şu şekilde de yorumlamak mümkün: Başkalarına, sana davranılmasını istediğin şekilde davran.) İyi ama, o zaman bir sadist, altın kuralı izlemekte olan bir mazoşist değil midir? 😀 😀

Son olarak kitabın en arkasındaki “felsefe tarihindeki önemli anlar” başlıklı kronolojiye bayıldım! 1328’de yazan şu: “William Occam invents the Gillette Mach 3”! (bilmeyenler için Occam’ın usturası kuralı şurda). 1650’de “René Descartes stops thinking for a second and dies”, 1900 tarihinin karşısında ise aynen şöyle yazıyor: “Nietzsche dies. God dies 6 months later of a broken heart.” Haha! 😀 😀

Kimler okusun: Felsefeye ilgi duyanlar, “Ay, Sophie’nin Dünyası çogzel kitaptı yaaa” diyenler, “felsefe sınavım var ama bu akımları, filozofları bi türlü ezberliyemiyorum benn!” diye ağlayan liseliler…