Silmeden…

Sessiz Gemi bana ilginç konulu bir mim pasladı: “Silmeden“. Konusu şöyle: “Silmeden içimizden geldiği gibi bir yazı yazıyoruz. O anda aklımıza ne gelirse.. düzeltmeden, en dürüst halimizle. Silmeden, üzerinde oynama yapmadan işte.”

Madem öyle, işte başlıyorum. Yazarken JKS’nin güzel sesinden şunu dinledim, siz de eksik kalmayın. 😉

Silmeden… Bu mim’i yapmak zor olacak. Ben ki, blogumda yakın bir arkadaşımla konuşur gibi yazıyorum, yine de yazılarımda düzelttiğim çok yerler oluyor… Çünkü ne kadar dürüst ve yalansız olursak olalım, insanoğlu her zaman maskelere ihtiyaç duyuyor… Ve bu kötü bir şey değil bence; hatta “adam olma”nın tarifi de kendini kısıtlamak, efendi gibi davranmak, her içinden geleni yapmamak değil mi? Cici insan maskesini takıp cici insanlar olmaya çalışıyoruz; oysa içimizde birer bencil canavar yatıyor 🙂

Silmeden… Kendimi özgür bırakıyorum. Neydi bu tekniğin adı, bilinç akışı mı? Madem süssüz ve öylece geliverdiği gibi yazacağız, o halde google’a bakıp kontrol etmemem gerekiyor. Öylece, aklıma geldiği gibi akıverelim gitsin… Bir de “nehir söyleşi” vardır, bak şimdi akmaktan falan bahsedince o aklıma geldi. Bambaşka bir şey o tabii, o yazı türünde bir röportaj var, upuzun bir röportaj. Öyle ki nehir söyleşilerin kitaba dönüştürülenleri falan oluyor… Bak şimdi, nerden nereye atladık. Bu konuyu burada bırakıyorum, başka bir şey düşünelim.

Silmeden… “Hayat silgi kullanmadan resim çizme sanatıdır” diye bir laf var ya. Çok klişe, ama doğru. Ya da hayat önce sınava çeken, sonra öğreten bir öğretmen… Ya da tek bir yanlışın tüm doğruları götürebildiği bir sınav… Burdan da biraz daha kaptırırsam hayat hakkında bütün aforizmaları sıralayacağım, iyisi mi başınızı şişirmeden keseyim 🙂

Silmeden… Şu anda masanın üzerinde eflatunlu-beyazlı bir demet kır çiçeği bana bakıyor… Dün yürüyüşe çıktığımızda topladık bunları, görseniz öyle güzeller ki! Hatta bakın göstereyim:

Bu çiçeğin ismini bilmiyorum. Ama çok güzel bir kokusu var, fulya gibi, leylak gibi bir koku… Ve açıkçası kırlarında pek fazla kır çiçeği göremediğimiz Amerika’da yolda kendiliğinden bitivermiş bu güzellikleri görmek mutluluk vericiydi… Evet, burda papatya dışında kendiliğinden çıkan çiçek pek göremezsiniz. Nerde bizdeki gelincikler, ballıbabalar, çiğdemler? Otoban kenarları mesela, yemyeşildir ama yolda gitmek Türkiye’deki kadar keyif vermez. Çünkü çimler ve ağaçlar dışında pek manzara yoktur; oysa Türkiye’de bahar aylarında hele hele Ege’de araba kullanmak kadar güzel bir şey var mı? Mis gibidir şimdi oralar, mmmmm! Bir de ben Adana’ya, Mersin’e hiç gitmedim; ama bahar aylarında portakal çiçekleri açınca tüm şehrin harika kokularla donandığını duymuştum. Ah, görmek istiyorum! Akdeniz kadar güzel bir iklim var mı? Antalya, Alanya, çok severim. Ama Ayvalık, işte onun yeri ayrıdır… Yazlıkta olmak istiyorum şimdi; evimizin önünde hanımellerinin kokusunu duyayım, balkondan denizi göreyim, zeytin ağacımızın dalları yanıbaşımda sallansın hafifçe…

Kestik. Şimdi yaz tatilini özlemenin sırası değil. Başka şey düşünelim. Hımm, “kestik” lafı mesela. Kendimi yönetmen gibi hissettim 🙂 Eskiden var ya, yönetmenin gayet gereksiz bir insan olduğunu düşünürdüm: Yani bütün işi oyuncular ve senarist yapıyor, sen bir tek öyle oturup seyrediyorsun 🙂 Şimdi sahnelerin çekimi, açılar, ışık, hatta senaryoya ve oyunculuğa müdahale etme durumlarını düşündükçe bu fikrimi çoktan çöpe attım elbette; ama yine de yönetmenin bir yazarın romanı üzerinde etkili olduğu kadar filmi üzerinde %100lük bir kontrole sahip olduğunu düşünmüyorum. Oysa roman öyle midir, tüm karakterler senin istediğin gibi konuşur, senin istediğin gibi davranır, aklındaki sahnede aklındaki açıyla yer alırlar… Ama bu, okuyana tam olarak yansımaz, öyle değil mi; her okuyan kendi sahnesini hayal eder… Aslında bu yönüyle yazarın da romanı üzerinde pek de söz sahibi olmadığını iddia etmek yalan olmaz (Oha, ilk fikrimle çeliştim… Ama düzeltmek yok, devam 🙂 ): Bir roman okurlarına aittir. Her okuruna farklı bir biçimde aittir hem de. Her okuduğumuz kitap, tamamen bize özel çekilmiş bir filmdir o halde…

Bir de Orhan Pamuk’un bir yazısını okumuştum; yönetmenleri kıskandığından bahsediyordu. Sebebi de müziklerle izleyiciye istedikleri duyguyu geçirme şansına sahip olmalarıymış. Gerçekten müzik önemli. Çok önemli. Hikâyelerimize soundtrack koyma sebebimiz bu 🙂 Ama ben bunun basılı kitaplarda hâlâ yaygınlaşmamış olmasına şaşıyorum asıl; bence her yazar yarattığı sahneye uygun şarkıları seçip kitabının arka kapağında “şu soundtrack eşliğinde dinleyiniz” diye listesini belirtmeli. Kitabın içinde hangi şarkının hangi noktada dinleneceğine dair notlar da olmalı. Hatta bu şarkıların sahipleriyle anlaşılıp kitapla birlikte ufak bir CD de verilebilir. Pahalı mı olur? Hımm… Ama güzel olurdu be…

Kestik. Yeter bu kadar, çok konuştum 🙂 Mim’i egosantrik, deniz, ve masal‘a paslıyorum, şimdi siz düşünün kuzular 😉