Güneş ve ay’ın öyküsü…

İlk hikâyemi yazdığımda ilkokuldaydım. Deliler gibi serüven kitapları okuyor, Afacan Beşler, Gizli Yediler ve Serüven Avcıları’nın bütün maceralarına bayılıyor, o kitaplardaki çocukların yerinde olmak istiyordum. Böyle gizli bir kulüp kurmak ve kötü adamların peşine düşmek en büyük hayallerimden biriydi. Ama bu kötü adamları tam olarak nerde arayacağımı bilemediğim küçücük dünyamda, elimden gelen tek şey yakın arkadaşlarımı gaza getirip bir kulüp kurmak ve de başkanı olarak başa geçmek olmuştu! Kulübümüzün tek icraatı bizim lojmanların önündeki tarlada piknik yapmakla sınırlı kaldı; ama ben bu işin tadını almıştım bir kere: Belki gerçekte icraat yoktu; ama hayallerimde beni tutan mı vardı?! Her birimize birer kod adı belirleyip ilk hikâyemi yazmaya başladım: “Dedektifler Kulübü”, her kahramanı ben ve arkadaşlarımdan esinlenilerek yazılmış ilk hikâyemdi.

Sonra, ortaokulda yine serüvenli, ama bu defa biraz da romantik soslu hikâyelere geçtim: Yine kahramanlar bizden esinlenilmişti; benim adım Defne’ydi mesela; en yakın arkadaşlarımsa Yeliz, Gökçe ve Yonca olmuştu. Her birimizin hoşlandığı çocuklar da Murat, Burak ve Deniz ismiyle romanda yerlerini almışlardı 😀 😀 Bu defa daha büyük çetelerin peşine düşüyor, hatta biraz Gülten Dayıoğlu esintili fantazi dünyalarına dalıyorduk: Bir serüvenimizde görünmezlik hapı icat eden bir çeteyi çökertmiştik mesela, bir diğerinde gizli madenlerde altın çıkartan mafya ailesinin peşine düşmüştük! Ah ah, ne günlerdi! Hahaha 😀 😀

Sonra büyüdüm. Lise yıllarında hikâye yazmaya pek de fırsatım olmadı. (Yalnız bir ara İpek Ongun kitaplarına burun kıvırıp kendi lise romanımı yazmıştım; en uzun yazım da o’ydu…) Ama daha çok yazdan yaza bir şeyler karaladım, kısa romantik komediler denedim. Hatta bir tanesini doğumgünü hediyesi olarak kardeşime hediye ettim (hâlâ duruyo mu len?) Üniversitede ise bu sevdadan toptan vazgeçmiştim; çünkü artık hayal dünyasına dalmama gerek kalmamıştı: Dersler ve ödevler arasında boğuşurken o kulüpten bu kulübe koşuyor; romantik komedileri de melodramları da gerçek dünyada yaşıyordum! 🙂

Derken mezun oldum. Hatta üniversite yıllarımın üzerinden beş sene geçti… Çok yoğun, zor dönemlerim oldu. Bu aralar biraz rahatım (aslında rahat olmamam gerekirken bir şekilde rahatım; du bakalım, çok pis patlamaz inşallah…) ve hayat, bir rutine dönüştü. Aslında bundan şikâyetçi değilim; huzurlu, sevimli bir hayatım var. Eh, huzur olunca biraz da sıkıcı oluyor haliyle… Öte yandan, izlediğim güzel filmler, okuduğum güzel kitaplar, insanlardan dinlediğim eğlenceli ve romantik öyküler, yaşadığım ya da tanık olduğum romantik olaylar hâlâ içimi kıpır kıpır etmeye yetiyor. Bunlar sadece hafızamda saklı kalmamalılar diye düşünüyorum. Her biri güzel bir yemeğe konulan malzemeler gibi, olması gerektiği miktarda birbiriyle buluşsun, hayalgücü ateşimde pişsin, ve sevdiğim insanların önüne bir ziyafet sofrası gibi çıksın istiyorum: Madem hayat huzurlu ama sıkıcı; o halde ben ona kendi eğlencemi katayım! Hikâye yazmaya geri döneyim!

İşte her şey böyle başladı… Aslında sadece böyle başlamadı; çünkü Lee’nin fikri olmasa, ben yine kendi kendime soyut kahramanlar dünyasında yazmaya devam edecektim. Ama tıpkı küçükken tüm karakterlerin arkadaş çevremden oluştuğu hikâyeler gibi, hepimizin tanıdığı bildiği yüzlerle bir dünya yaratmanın ne kadar zevkli olabileceğini Lee, Sermin, Kimbap, Astrea ve Winpohu bana hatırlattılar. My Lovely Roommate de burdan doğdu… Ve gerçekten, her kelimesini yazmak çok ama çok zevkliydi. Rolleri verdiğim aktörlerin mimiklerini falan bilince, sahneleri gerçekmiş gibi gözümün önüne getirmenin tadına doyum olmuyordu… Ve daha da güzeli; zaten sevdiğim aktör/aktrislerin sadece oynadıkları filmler ve dizilerle değil, kendi hayallerimle benim dünyama konuk olmasıydı. Hem ayrıca ben onların yerinde olsam çok gururlanırdım valla; düşünsenize, kızın birisi sizi hayal edip bir hikaye yazıyor. Valla süper! Değerimizi bilin haa, başka hangi hayranınız yaptı bunu size?!

Ve bu iş, fena halde tiryakilik yaratıcıymış, ben bunu gördüm: Zaten yazmayı çok seven biriydim; şimdi bir de bu işin tadına varınca sadece Lee Min Ho, Jang Geun Suk… vs. ile sınırlı kalmaya gönlüm el vermedi. Başkalarını da konuk etmek istedim. Hatta belki de Shakespeare’in o ünlü lafına geldim yine: “Beğendiğiniz bedenlere hayalinizdeki ruhları koyup adına aşk diyorsunuz” der ya büyük üstat; işte biz de beyazperdedeki aktörlerin her seferinde başka ruhlara can vermesi gibi, kendi karakterlerimize de can vermelerini istedik ve kendi yarattığımız karakterlere sevgiyle bağlandık. Hatta hikâye gereği başlarına kötü şeyler gelince resmen içimiz acıdı 😀 😀 Evet, kulağa tuhaf geliyor olabilir, ama eminim diğerleri de bana hak vereceklerdir, insan cidden hepsini evlatları gibi görüyor, kıyamıyor zavallılara 😀 😀

Tüm bunları neden yazdığımı sorarsanız, işte şu yüzden: Şimdi de bir başka Uzak Doğu hikâyesi ile karşınızdayım. Bu defa konuklarım arasında şirinlik ve sıcaklıklarına ayrı ayrı bayıldığım Gong Yoo, Song Joong Ki, ve Lee Min Jung var. Ve yine, milliyetçi duygularıma engel olamadığım için (haha, şaka şaka, aslında bu türden hikâyeleri daha kolayca yazabildiğim için; eh ne de olsa Kore’ye bir Türk bakışıyla bakıyoruz…) başrolde bir Türk kızı var! Daha doğrusu olay şöyle gelişti; Kdrama virüsünü bulaştırdığım sevgili ufaklığım “Abla, madem öyle benim için de bir hikâye yaz” dedi. “Başrolde Lee Min Ho’yla oynayayım” Ben de “Olmaz, her senaryoda Lee Min Ho’yu oynatamam, çok pahalı bir aktör! :D” deyince ihale Gong Yoo, Song Joong Ki ve de Shin Dong Wook’a kaldı 😀 Yani hikâyeyi yazarken gözümün önünde kendi kardeşimin yüzü vardı; ama malum sebeplerle (erkek arkadaşsal mevzular 😛 ) onu böyle afişe edemeyeceğim için (ve de diğer okurların tanıdığı bildiği biri olsun diye) başrole yine mavi gözlü, sevimli yüzlü bir kız olan Aslıhan Gürbüz’ü uygun gördüm. Hımm, gerçi Aslıhan Gürbüz mavi gözlü değil, yeşil gözlü sanırım… Ama siz onu mavi gözlü hayal edin, çünkü bizim kıza en çok benzeyen aktris olarak onu bulabildim valla… Ayrıca yaşıyla-başıyla, etli butlu oluşuyla role daha çok oturdu. (Kusura bakma dongseng, ama gerçek bu :P)

My Lovely Roommate biraz çocuksuydu; bu defa bir intikam hikâyesiyle başlayan, sonra aşk üçgen ve dörtgenleriyle devam eden, biraz daha “büyük işi” bir hikâye var karşınızda. Yine komedisi bolca olacak, ama bu defa hüzünlü sahneler de az değil… Ayrıca bu kez senaryo gibi değil de, hikâye gibi yazdığım için karakterlerin duygularına biraz daha fazla tanık olma imkânımız olacak… Daha fazla anlatmayayım, merak ederseniz okursunuz zaten. Ve işte karşınızda: “Güneş ve Ay“!

Bitirmeden önce bir tek şey söylemek istiyorum, bizler gibi amatör yazarlara, özellikle blog yazarı olup da hikâye yazmaya ya da yayınlamaya cesaret edemeyenlere bu lafım: Yazın arkadaşlar! Yazmaktan korkmayın! Valla çok eğlenceli, öyle böyle değil… İnsanın yaratıcılığını artırıyor, empati duygusunu geliştiriyor, hem de yıllar yıllar sonra dönüp baktığında sevgiyle anımsayacağı hatıralar, hatta kendisi göçüp gittiğinde bile sevenlerine onu hatırlatacak bir şeyler bırakmasını sağlıyor, daha ne olsun?! Ayrıca çok da güzel terapi oluyor; insan gündelik sıkıntılardan bir süre de olsa kurtulup başka dünyalara dalıyor… Hayal kurmanın bir adım ötesine geçiyorsunuz yazınca: O hayaller kanlı canlı gözlerinizin önüne geliyor… İstediğiniz rüyayı görmek gibi bir şey! Muhteşem!

O yüzden, lütfen yazın. Yüreğimizi ısıtacak, birbirimizin dünyasına köprüler kuracak öyküler yazın. Ben tüm çinguların yazdıklarını çok büyük keyif alarak okuyorum; yazılanların artmasını özellikle istiyorum. Ayrıca koredelisi‘nin de bir hikâyeye başladığı haberini aldım, yaşasın! Diğerleri için de burdan birkaç isim verip rencide edeyim (ehehe :D) mydestiny, kaktüsçiçeği, diabolo, masalevi: sizin kaleminizden öyküler okumayı çok isterdim mesela. Bizi bu zevkten mahrum bırakmayın, olmaz mı?